7 maanden Suriname

Natuurlijk wil je integreren. Dat betekent ook dat we de streektaal willen spreken of liever de straattaal: Sranantongo. Een mengeling van Engels, Spaans, Nederlands…. Een taal die de historie van het land tot uiting brengt. ’k Heb samen met een aantal andere Bakra’s lessen Sranantongo gevolgd. Lijsten met woordjes aangevuld zodat ook Bart en de kids deze kunnen gebruiken.  Op school wordt Nederlands gesproken, alhoewel de zinsopbouw en intonatie wel anders is. Daniël, Job en Hilde nemen die al aardig over. Met name de gebiedende wijs zinnen. …. Hilde vraagt niet meer netjes: ‘Mam, wil je dit voor mij daar even neerleggen’…. Nee : ‘Mam, ga dat voor mij zetten!’ Pardon, dame?

Wij blanken worden ook wel spottend Bakra’s genoemd (vanuit het verleden niet een echt positieve benaming….). Een enkele keer wordt er boeroe naar je geroepen, verwijzend naar de boeren die hier in de vorige eeuw naartoe kwamen om landbouw te bedrijven. De plaatsen Wageningen en Groningen verwijzen in de naamgeving hier direct naar.

In Nickerie wonen niet veel blanken, dus val je al snel op. Vooral wanneer je met z’n 5-en ‘als familie gans’ achterelkaar op oer-Hollandse fietsen door het dorp fietst. Nou wordt er hier wel gefietst (met name door jongeren dan), maar wij fietsen met een tempo. Niet altijd handig want je zweet daardoor enorm. Veel mensen pakken hier de brommer. Yamaha old style is hier erg in. Vorige week zag ik een heel gezin op de brommer. Pappa aan het stuur met een kind van een jaar of 3 tussen zijn benen. Mamma achterop met een baby, jawel, aan haar borst. Een ander belangrijk vervoermiddel is een AUTO MET AIRCO. Voor de meest kleine stukjes wordt de auto of de brommer gepakt.  Walmen van uitlaatgassen van beide voertuigen adem je in terwijl je fietst. Toeterend komen ze je voorbij. Mannen in hun met airco uitgeruste auto’s draaien een raampje open en maken een smakkend geluid of roepen ‘Wat is het warm he? Jongens op brommertjes schieten voorbij, kijken nog eens grijnzend achterom. Althans, dat doen ze bij een Bakra uma (blanke vrouw). Ben je Bakra-boi dan kijken vrouwen lachend en giechelend naar je.

Inmiddels zitten we ruim een half jaar hier in het Surinaamse. De weken vliegen echt voorbij. We hebben hier ons eigen dagelijkse ritme goed gevonden. We geven je een kijkje in onze activiteiten.

Ziekenhuis en fitness
De fysioruimte in het ziekenhuis is inmiddels uitgebreid met fitnessapparatuur en een behandelkamer. Naast de reguliere poliklinische patiënten kan ook het ziekenhuispersoneel komen trainen. Dat gebeurt dan ook. Het is naast het oefenen ook een sociaal gebeuren, dus veel taki taki.
Bart heeft kort geleden een presentatie gegeven aan de artsen over het mobiliseren van CVA-patiënten. Tot nu toe blijven deze mensen zolang mogelijk in bed. Überhaupt mensen die in het ziekenhuis liggen worden niet gestimuleerd om te gaan bewegen. Wanneer een arts niet specifiek in het dossier de opdrachten vermeld, doet het verplegend personeel niets. Laat staat wat persoonlijke aandacht aan de mensen geven. Bart is iedere dag bezig met het stimuleren van het verplegend personeel als het gaat om patiënten (waar mogelijk) te laten bewegen. Hiervoor heeft hij kleine werkwijzers gemaakt die aan dossiers van patiënten kunnen worden toegevoegd. Zelfs onderbouwd met plaatjes en pictogramman zodat iedereen weet wat hij/zij moet doen. Net deze week hoorden we dat er eindelijk actie wordt ondernomen en dat het verplegend personeel nu op basis van een dagschema de patiënten moeten helpen. Dat is echt al een hele stap. Nu nog blijven continueren…zou ik zeggen…

Dankerscentrum
Het Dankerscentrum is een dagopvang voor jongeren met een verstandelijke en fysieke beperking. Iedere woensdagochtend helpt Bart de jongeren spelenderwijs bewegingsoefeningen te doen. Regelmatig mogen ze mee naar de praktijk in het ziekenhuis om daar op de loopband en fietsen te oefenen. Dat vinden ze geweldig en hebben ze de grootste lol. ’t Is mooi te zien hoe die kinderen genieten van de activiteiten en de aandacht die ze krijgen. Een groep van deze kinderen komt op woensdagmiddag ook altijd naar de biebactiviteit. Ze glunderen dan helemaal. Top om te zien. Een van de meiden had laatst gewonnen met bingo en mocht een cadeautje uitzoeken. Ze vond het geweldig. De begeleidster gaf aan dat zij thuis geen aandacht krijgt, dus ook nooit cadeautjes. Vaak wordt een kind met een handicap binnen de hindoestaanse gemeenschap toch gezien als een straf; blijkbaar hebben ze een iets fout gedaan (nu of in een vorig leven = reïncarnatie) daarom hebben ze zo’n kind gekregen. Het verstoten van kinderen met een handicap is niet alleen hier maar vind je helaas nog in veel werelddelen. Soms in de meest schrikbarende omstandigheden. Daar word ik boos en verdrietig van.
Mooi als we hier onze kleine bijdrage mogen leveren en een lach op de gezichten van deze kinderen kunnen toveren. ’t Is misschien maar een druppel op de gloeiende plaat. Maar beter een druppel dan niets.

WINgroep
De WINgroep is een samenstelling van allerlei sociale, maatschappelijke en culturele activiteiten voor het district Nickerie (District Nickerie  heeft zo’n 40.000 inwoners). Het terrein van de WINgroep beschikt over

een sportaccommodatie: een voetbalveld voor de jeugd om te spelen met daarbij een kantine
een schouwburg: hier vinden muziekevents plaats maar er vinden er ook kerkdiensten plaats.
seniorenzorg: 8 kleine bejaardenwoningen om ouderen op te vangen die bij familie kunnen wonen, een uitleencentrum voor hulpmiddelen
een fietsverhuur/reparatie(fietsen in Suriname): naast een fietsverhuurbedrijf als commerciële activiteit is dit ook een sociale werkplaats waar jongeren met leerproblemen praktisch les krijgen in het maken van fietsen en rolstoelen
een copy/printshop: ook een sociale werkplaats waar mensen met een verstandelijke beperking kleine werkzaamheden leren zoals kopiëren, vergaren.
een bibliotheek: een ruim opgezette goedlopende bibliotheek voor de gemeenschap
counselors voor gezin en kind, maar ook voor het geven van voorlichting over AIDS/HIV.

Naast de kleine directe inkomsten zoals verhuur van lokalen aan een opleidingsinstituut, abonnementsgelden bij de bibliotheek is de WINgroep afhankelijk van fondsen om nieuwe projecten voor de gemeenschap op te zetten. Dat blijft een uitdaging, zeker in deze tijd waarin het financieel/economisch gezien slecht gaat met Suriname. De WINgroep heeft een eigen website voor wie meer informatie over de Stichting wil: http://www.wingroep.nl.

Biebactiviteiten
Samen met de collega’s van de bieb organiseer ik wekelijks biebactiviteiten voor de kinderen. Vanaf april draait dit nu goed. Elke woensdagmiddag komen kinderen voor een verhaal en een activiteit. Doel? De kinderen (en de ouders) laten zien dat lezen leuk en belangrijk is, maar ook dat samenwerken, samen dingen doen, veel plezier oplevert.
Voorheen werden deze activiteiten door stagiaires gedaan. Dat was natuurlijk handig, maar beter is dat je als bibliotheek dit zelf faciliteert. Dat was aan het begin best even spannend voor de medewerkers. Als we nu terugkijken ben ik supertrots op mijn collega’s. We maken een rooster voor meerdere maanden; iedereen is een keer coördinator; we werken samen allerlei ideeën en thema’s uit en koppelen hieraan voorleessessies met altijd iets van een creatief en actief staartje. Iedere weken komen er nieuwe kinderen bij. Ouders blijven kijken en helpen vaak mee. De activiteiten die we doen kun je volgen via de facebookpagina van de WINgroep.

RVN
RVN staat voor Roelstoelvereniging Nickerie. Een vereniging die omziet naar en de belangen behartig van mensen die van een rolstoel zitten. Niet alleen die al in een rolstoel zitten, maar die ook een rolstoel zouden moeten hebben. Want aan dergelijke hulpmiddelen is  er een schaarste waardoor veel mensen niet uit huis kunnen of de hele dag op een matras op de grond liggen. Ik mag de vereniging wat ondersteunen en dat is leuk en dankbaar werk. Onlangs hebben we nieuwsbrieven in een van de polders rondgebracht en zo de leden een bezoekje gebracht. Je ziet dan schrijnende situaties van oude huisjes, matrassen op de grond. De mensen zijn blij als je even langskomt. 30 juli organiseerden we voor de leden een rolstoelwandeltocht met aansluitend gezellig eten. Samen met  vrijwilligers werd de dag een succes. Een  van de drijvende krachten is Butch Argard. Butch was tot z’n 26ste helemaal gezond. Hij viel van een trap en raakte verlamd. 9 jaar heeft hij volledig verlamd op bed gelegen, totdat hij uiteindelijk middels therapieën in het buitenland weer kon zitten en een rolstoel kreeg waardoor hij weer mobieler werd. Nu jaren later zit hij in een rolstoel, runt hij samen met zijn zoon ‘Fietsen in Suriname’ in Nickerie en heeft het op zijn hart om jongeren te motiveren niet op te geven als het tegen zit. ‘Ik geniet gewoon iedere dag en kijk wat ik nog allemaal kan ondanks mijn handicap!’, zegt hij met een blijde grijns op z’n gezicht.
 

Schoolondersteuning
Twee ochtenden in de week geef ik kinderen met een lees/leerachterstand bijles op de St. Claraschool. Dit samen met de counselor Karien. We begeleiden met name kinderen uit klas 1 en 2. (ja ja, we hebben hier nog gewoon klassen, dus klas 1 t/m 6). Het is niet alleen het draaien van lees- en rekenoefeningen. We luisteren naar en praten met de kinderen om te achterhalen waardoor er lees- en leerproblemen zijn. Thuissituatie van een kind speelt hierbij vaak een grote rol.
De oefeningen doen we vaak aan de hand van spelletjes. ‘Stampoefeningen’ krijgen ze immers wel in de klas… Je merkt dat ze dit leuk vinden. 
En heel belangrijk: waardeer het kind in wat het kan, wat goed gaat. Pff wat worden de kinderen hier in de klas vaak uitgefoeterd, niet gewaardeerd. Een punt van zorg.
 

Voetbaltrainingen
Bart geeft op zaterdag ochtend nog voetbaltrainingen. Van 9 tot 12 uur in de brandende hitte. Samen met enkele andere leiders zijn er nu kleine voetbalcompetities opgezet. Deze zijn onlangs gestart en iedereen is enthousiast. Na ‘onze’ zomervakantie gaat deze competities verder.

Zomervakantie….. die begint bij ons over ruim een week. 22 augustus is de eerste vakantiedag. Heerlijk. Daniel en Bart nemen al een klein voorproefje. Zij zijn afgereisd naar Rio om de Olympische spelen mee te maken. Tsja als je toch op hetzelfde continent woont… Daniel heeft eerder vrij gekregen maar wel met de opdracht om verslagjes te schrijven en deze naar zijn klas te sturen. Op zijn laatste schooldag kreeg hij van alle klasgenoten een brassa (knuffel). Hij glunderde helemaal. Job en Hilde wilden niet mee naar Rio, dus wij blijven lekker in Nickerie en volgen de Spelen via tv en zitten altijd op de eerste rij. Job gaat vrijdag op voetbalkamp naar Paramaribo. Dat geeft Hilde de ruimte om bij ons lekker met mamma en wat vriendinnetjes wat echte meidendingen te doen.

Voor nu wensen wij iedereen die ons volgt een goede vakantieperiode en voor degene die weer aan het werk gaat: succes!

Natuurlijk hebben we ook weer wat nieuwe foto’s op onze blog geplaatst. Veel kijkplezier.