Weer met z'n 5-en

Geland
Officieel landden we (ik, Baukje en kids Daniel, Job en Hilde)op 9 januari op Zanderij…. Nu bijna twee weken geleden. Maar ik moet zeggen: ik begin nu een beetje mentaal te landen door de topdrukte in december….
De temperatuur hier maakt dat je je tempo moet aanpassen dat is al een lesje voor mij.

We zijn nu gelukkig weer met z’n 5-en. Bart heeft ons opgehaald van het vliegveld. Het duurde zo’n 2 uur voordat we door de douane konden. Ook dat gaat laaaannnggggzaaaam. De kinderen vermaakten zich door ‘tikkertje’ te spelen, terwijl we om de paar minuten onze handbagage iets naar voren schoven. We kregen in gelijk al een lesje in ‘geduldig zijn’.

Nadat we alle koffers hadden opgepakt – 6 hele grote koffers en 4 handkoffers met alle accessoires zoals dat in klm-termen heet -  en deze op bagagekarretjes hadden getild.. konden we eindelijk een groepshug doen! Weer compleet. Gelukkig. Vervolgens het busje in, dat Bart had geregeld. Richting het hotel in Paramaribo. Inmiddels was het donker en zonder een tomtom moesten we het hotel zoeken. Das best lastig, misschien een beetje domdom, maar uiteindelijk vonden we onze bestemming: het Greenheart hotel.

Het Greenheart hotel is van Jojo en zijn gezin. We waren er afgelopen zomer al geweest. Een fijne plek om te zijn.  We zijn ons bed ingedoken. Heerlijk slapen. De volgende dag konden we lekker rondhangen bij het zwembad. Daniel, Job en Hilde vonden dat helemaal top.  Samen met Elias en Lou, de twee zonen van Jojo, hadden ze de dikste lol. Jojo, een Nederlander met een hippielook, woont al 35 jaar in de tropen samen met zijn vrouw die Française is. Jojo was botenbouwer en met die vakmanschap heeft hij ook het hotel gebouwd in een oude koloniale stijl. Ook het guesthouse dat aan dezelfde straat ligt heeft hij verbouwd. Hij is continu bezig met dergelijke creatieve projecten.  Een leuk hotel en leuke mensen waarmee we gelijk een klik hadden.

Slippertje
Maandag moesten we naar ‘Openbare Werken’ om een stempel te halen voor onze MKV (machtiging tot kort verblijf). In NL hadden we al een MKV aangevraagd en in ons paspoort een visumdocument gekregen. Gelukkig wisten we van te voren niet hoeveel tijd de aanvraag kostte. (En niet alleen tijd… ook veel geld.) Maar als je denkt dat je dan klaar bent dan heb je het mis. Dat document heeft feitelijk nog maar de status van een toeristenkaart. Je moet nadat je in Suriname bent aangekomen een eerste stempel halen…en daarna moeten er nog meer stempels gehaald worden… documenten ingevuld en geld worden betaald…..Je zou denken met alle online mogelijkheden dat dit niet meer hoeft… maar niets is minder waar. Weer wat geleerd.

Ok. Onze eerste stempel halen. Zo gezegd zo gedaan. Met de taxi naar de andere kant van de stad. K had snel nog even een shirt met lange mouwen in m’n tas gestopt; k had iets gelezen over dat je geen toegang kreeg tot het gebouw wanneer je een korte broek en/of topje zou dragen.
Gelukkig dat Bart al eerder bij Openbare Werken was geweest, zodat we wisten welke deur we moesten hebben. We gaven onze paspoorten af aan een nukkig kijkende mevrouw bij de balie. ‘Onthaal je klant met een lach’-stijl kennen ze niet. Nee, als ambtenaar dien je serieus genomen te worden, dat betekent: Ik kijk chagrijnig, groet niet en ben kortaf- stijl. Tsja, dat is ook even wennen; ik blijf maar gewoon vriendelijk lachen. De paspoorten gaan vervolgens naar een volgend bureau, er wordt een eerste stempel gezet…ff wachten, nog ff wachten. Dan: ‘familie de Rooij’, werd er geroepen. Ja hoor, we kregen onze paspoorten terug, met stempel. Dat betekent ook dat we de komende 3 maanden het land niet mogen verlaten… Nou ja, het mag wel, maar dan mag je de komende 5 jaar het land weer niet binnengaan. Is dus niet handig, dus blijven we lekker hier.
We moesten nog naar een loket verderop om een afspraak te maken voor een vervolg stempel. Inmiddels had ik al mijn shirt met lange mouwen aangetrokken en wilde de wachtkamer binnenstappen. K werd tegengehouden door een man in uniform. Hij kijkt naar mijn voeten. Niet omdat die zo mooi zijn, maar ik had slippers aan mijn voeten. Mooie roze, met een wit bandje, vond ikzelf. ‘Mevrouw u mag niet naar binnen, u draagt slippers’. Ja en? Slippers mogen niet. Alle ander schoeisel waar blote voeten met alle soortige tenen, groot, klein, knobbelig, uitstekende tenen mogen wel, maar plastic slippers: neen! Een nieuwe poging. We zetten Bart in. Ook hij wordt bekeken. Hij heeft merkslippers aan …van leer… De man aarzelt en knikt, Bart mag naar binnen. Daniel en Job hadden wel gewone schoenen aan, dus dat was geen probleem. Alleen Hilde en ik blijven verdwaasd buiten staan. Een jong Surinaams stel wil ook naar binnen. Mevrouw gestoken in mooie slippers met veel blingbling en meneer met slippers lijkend op die van Bart…..maar……van plastic. Ze worden de deur gewezen, niet toegelaten. De man is witheet. Loopt terug, pakt zijn mobiel, en vaart uit tegen de agent. ‘Belachelijk man, waarom niet man! Kijk nou, die en die mogen wel, man. Ik maak een foto, man! Dit is niet eerlijk, man! Helaas meneer kwam er niet doorheen, en droop af. Alles om een slippertje.

Naar Nickerie
Na het slipper-incident konden we richting Nickerie. Alle koffers ingeladen, eten en drinken in voorraad en Bart achter het stuur. We werden door Jojo en de medewerkers uitgezwaaid. Op naar ons nieuwe verblijf. Spannend. De weg van Paramaribo naar Nickerie is wat je bij ons een provinciale weg noemt. Maar dan met veel drempels waardoor je iedere keer moet afremmen. En zijn er geen drempels, dan moet je uitkijken voor de gaten in de weg. En vergeet natuurlijk niet links te rijden!

Bijna 4 uur, inclusief een plaspauze, duurde de rit. Groene bossen trekken aan ons voorbij. Zo nu en dan passeren we kleine dorpjes. Het landschap is zeker niet dor en droog. We zien gieren in de lucht cirkelen waarschijnlijk een prooi op het oog hebbend. We zien ook andere mooie vogels, waarvan ik de naam nog niet ken, van tak naar tak vliegen. Een klein meisje zit aan de kant van de weg met een hengel. Niet dat er water is… Aan haar hengel heeft ze een krab hangen die ze wil verkopen. En even verderop verkopen ze watermeloenen en papaja’s.

Aan het einde van de middag rijden we Nickerie binnen en rijden naar ‘onze’ straat: Skrivimankotistraat. Onderweg nog snel even de eerste boodschappen ingeslagen in een van de vele door supermarktjes. Ons huisje ligt  aan een zandweggetje. Het is geel en heeft als enige in de straat een schoorsteen. Ja, je bent Hollander of niet; Rob (eigenaar van het huisje en idd Hollander) wou een huis met een schoorsteen; een makkelijk herkenningspunt als je ons komt bezoeken.

Het huisje heeft een ruime living, 3 slaapkamers, 2 badkamers, een buitenkeuken met terras en voor een patio omgeven door een grasveld met hier en daar een struik. Helemaal prima. Mij hoor je niet klagen.
Alles ziet er gezellig uit en de kinderen rennen enthousiast van de ene kamer naar de andere. Leuke bijkomstigheden: aan onze straat ligt ook de tennisbaan en het zwembad en nog geen paar 100 meter verder een voetbalveld.

Hier kunnen we prima ons nieuwe thuis maken.

Feesten en eten
Belangrijk in Suriname is feesten en eten. Dat hebben we in de afgelopen twee weken gemerkt. Naast de afscheidsfeestjes van Hollandse stagiaires en artsen van het ziekenhuis van Nickerie hadden we ook een kinderfeest van het ziekenhuis. Een feest voor alle kinderen van het personeel.

De tennisbaan dat schuin tegenover ons huis ligt werd hiervoor ingeruimd. De baan heeft een dak waardoor het er heerlijk koel is. Daniel, Job en Hilde deden volop mee met de spelletjes. Hilde won met het snelst een ballon opblazen en kon haar prijsje in ontvangst nemen. Ook de stoelendans viel goed in de smaak. Dat feest was alvast een leuke start voor de kinderen. Er werd zelfs een polonaise met de kinderen gedaan op een Surinaamse carnavals’ kraker getiteld ‘Jongens gaan naar de landbouwschool en meisjes naar de huishoudschool’. Ahmmm tjsa, over de inhoud van het lied ga ik het nu maar niet hebben.…. Gelukkig werd er niet aan de ouders gevraagd mee te doen, en kon ik de polonaise ontlopen. De kinderen onder begeleiding van een Mickey Mouse, Katrien, Mini Mouse en Superman hadden in ieder geval de grootste lol.  

Twee weken zijn bijna voorbij. De tijd vliegt en we vermaken ons prima. De kinderen gaan nu iedere dag naar school, in tenue en met een tas volg met gekafte boeken en schriften (jaja, zelfs de schriften moesten gekaft worden). Iedere ochtend brengen we ze op de fiets.  Bart fietst dan door naar het ziekenhuis.

Alle verhuisdozen heb uitgepakt…. Fietsend door Nickerie weten we nu de meeste winkels te vinden.  We zijn zo’n beetje geland en kunnen nu volop wennen aan gewoonten van dit land.

Tot de volgende keer.